De waterschappen hebben zich tot doel gesteld om 40 procent van het eigen energieverbruik zelf duurzaam op te wekken. De terugwinning van energie uit slib door vergisting vormt een belangrijke bron van duurzaam opgewekte energie.

De hoeveelheid energie die daarbij kan worden teruggewonnen is soms zo groot, dat de gehele zuivering kan worden voorzien van eigen energie en er ‘Energiefabrieken’ ontstaan. Belangrijk daarbij is om de emissie van methaan (en lachgas) niet uit het oog te verliezen. Eerder onderzoek heeft aangetoond dat de emissie van methaan en lachgas een niet te verwaarlozen bijdrage (>15%) kan leveren aan de CO2-voetafdruk van een zuiveringsinstallatie.

In deze studie is inzichtelijk gemaakt welke procesonderdelen in de afvalwater- en slibketen (exclusief slibeindverwerking) de belangrijkste bronnen zijn van methaanemissies. Voor deze bronnen zijn maatregelen onderzocht op technische en financiële haalbaarheid om de emissie van methaan te reduceren. Gebleken is dat voor een zuivering zonder gisting, het transportstelsel een belangrijke bron van methaanemissie kan zijn. Bij een zuivering met gisting zijn dit de opslagtanks ná de gisting waar uitgistend slib wordt opgeslagen.

Aangetoond is dat maatregelen beschikbaar zijn die kunnen leiden tot een positieve business case, waarin tegelijkertijd méér elektriciteit wordt opgewekt én de emissie van methaan wordt gereduceerd. Dit biedt waterbeheerders de mogelijkheid om direct in de praktijk aan de slag te kunnen om de emissie van methaan te reduceren. En daarmee dus naast de realisatie van een ‘Energiefabriek’ ook te werken aan een zuivering met een nog lagere klimaatvoetafdruk.

De emissie van lachgas is in tegenstelling tot methaan meer complex om te meten en te reduceren. STOWA werkt met internationale partijen aan de wijze waarop de emissie van lachgas kan worden gemeten én uiteindelijk kan worden gereduceerd.