Connectiviteit wordt in de (aquatische) ecologie omschreven als de mate waarin een leefgebied in een ecologisch (water)systeem in verbinding staan met andere leefgebieden. Connectiviteit kan van grote invloed zijn op het voorkomen en de verspreiding van soorten, zoals vissen. Zij migreren namelijk vaak van en naar uiteenlopende leefgebieden voor uiteenlopende stadia in hun ontwikkeling (paaien, foerageren, overwintering, ed.).  Connectiviteit is dan ook een van de door STOWA gedefineerde sleutelfactoren voor goed functionerende stromende wateren. Zie ook: www.ecologischesleutelfactoren.nl

De afgelopen jaren hebben waterbeheerders - mede op basis van de sleutelfactoren systematiek - al een groot aantal maatregelen genomen om de (ecologische) toestand van watersystemen te verbeteren.

In de meeste gevallen betreffen het relatief kleinschalige maatregelen, die lokaal een positief effect hebben op de toestand van flora en fauna.

Deze verbeteringsmaatregelen hebben (nog) niet geleid tot het bereiken van de ecologische doelen voor waterlichamen. Daarvoor is het nodig om de watersystemen op een hoger geografisch schaalniveau te beschouwen. Op dit niveau zijn andere drukken relevant, waaronder vermesting, aantasting van hydrologische regimes, maar ook de versnippering van leefgebieden. Buijse gaat kijken wat deze versnippering voor effect heeft op vispopulaties en hoe de benodigde connectiviteit om versnippering tegen te gaan, verbeterd kan worden.