De vigerende veiligheidsnormen voor regionale waterkeringen zijn  gebaseerd op inzichten die meer dan 20 jaar geleden werd ontwikkeld. Sindsdien is veel ervaring opgedaan met de toepassing (normering, toetsing, versterking) van de onderliggende veiligheidsbenadering. Veel regionale waterkeringen zijn in deze periode versterkt, maar veel regionale waterkeringen in de lagere normklassen moeten nog worden aangepakt. Daarbij zijn vragen gerezen of de resulterende investeringen voor deze lagere normklassen wel altijd doelmatig zijn.

Vanuit het regionale watersysteem is vaak sprake van een samenloop met situaties van extreme neerslag. Door klimaatverandering zal deze samenloop naar verwachting alleen nog maar sterker worden. Er is dan ook aanleiding om, veel meer dan voorheen, op basis van een watersysteembenadering te komen tot een doelmatige  bescherming tegen overstroming. Dat vraagt om te kijken naar raakvlakken met de wijze waarop de bescherming tegen wateroverlast (als gevolg van extreme neerslag) is geregeld, maar ook om te kijken naar de wijze waarop voor de primaire waterkeringen de bescherming tegen overstroming vanuit het buitenwater invulling heeft gekregen.

Het aanpassen van de veiligheidsbenadering voor regionale waterkeringen is geen doel op zich, maar uit het voorgaande blijkt dat er aanleiding is om te verkennen of de vigerende methodiek nog steeds doelmatig is. Zo’n herbeschouwing is al aangekondigd in de ‘Visie op de regionale waterkeringen 2016, Verder bouwen op een goed fundament’ van de Unie van Waterschappen en het IPO en is verder uitgewerkt in het Programmaplan ORK-III.