De belangstelling voor aquathermie is de laatste jaren sterk toegenomen. De waterschappen en Rijkswaterstaat hebben hiervoor veel aandacht gevraagd bij de totstandkoming van het Klimaatakkoord. Deze aandacht heeft ertoe geleid dat op tientallen locaties de haalbaarheid van aquathermieprojecten wordt onderzocht.

Door aquathermie als duurzame warmtebron te benutten kunnen bronhouders (i.c waterbeheerders) een relevante bijdrage leveren aan de klimaatopgave. Zij worden in deze transitie met nieuwe vragen geconfronteerd. Het beschikbaar stellen en leveren van warmte behoort namelijk niet tot hun kerntaak. Welke rol kan de bronhouder dan spelen? Concrete vragen hebben bijvoorbeeld betrekking op de verdeling van schaarse warmte, de voorwaarden waaronder warmte geleverd mag worden en de eisen die aan contracten met private partijen gesteld moeten worden.

Dit onderzoek naar het juridisch kader van aquathermie geeft antwoorden op deze vragen. De antwoorden zijn toegelicht aan de hand van drie  casussen met respectievelijk oppervlaktewater, afvalwater en drinkwater als bron en respectievelijk Rijkswaterstaat, een waterschap en een drinkwaterbedrijf als beheerder. Waterbeheerders en drinkwaterbedrijven worden daarbij met nieuwe vragen geconfronteerd. Die vraagstukken moeten gaandeweg worden opgelost; de verandering van het klimaat vraagt immers om snel handelen.