De ontwatering van zuiveringsslib gebeurt in Nederland vooral met centrifuges en zeefbandpersen. Deze technieken kenmerken zich door een verbruik van chemicaliën (polymeer) en energie. Dat levert een grote kostenpost op en is weinig duurzaam. In dit kader zijn de waterschappen voortdurend op zoek naar slimmere technieken voor slibontwatering die minder polymeer en minder energie verbruiken met hetzelfde ontwateringsresultaat. Naast doelmatigheid is de reductie van het energieverbruik beleidsmatig van belang (MJA3 en klimaatakkoord). Uiteraard spelen ook onderhoud en betrouwbaarheid van de slibontwatering een belangrijke rol (assetmanagement).

De in Nederland ontwikkelde borstelcentrifuge vertegenwoordigt een nieuwe kijk op slibontwatering. Uniek aan deze techniek is dat deze voor een goede ontwatering geen polymeer vereist. Er kan ontwaterd worden zonder een polymeeropslag en doseerinstallatie. De borstelcentrifuge kan in theorie nagenoeg stand alone slib ontwateren, zonder dat daar extra apparatuur voor nodig is. Dit opent deuren naar nieuwe toepassingsmogelijkheden zoals het stand alone ontwateren van slib op kleinere rwzi’s.

Om de toepassing van de borstelcentrifuge op zuiveringsslib te verkennen heeft het Hoogheemraadschap van Rijnland in 2013 een test uitgevoerd met een klein type borstelcentrifuge. De resultaten van deze test waren positief. Dit was de aanleiding voor Rijnland om nader onderzoek naar de borstelcentrifuge te doen en in 2017 een duurtest uit te voeren met een groter type borstelcentrifuge op rwzi Zwanenburg. De resultaten van de duurtest zijn veelbelovend. De borstelcentrifuge is in staat gebleken om zonder polymeer te ontwateren. Het gemiddelde droge-stofgehalte van spuislib en vergist slib bedroeg respectievelijk 14 en 19 procent. Wel moeten er nog optimalisaties doorgevoerd worden om de borstelcentrifuge stand alone te kunnen laten draaien. De resultaten van de duurtest worden in onderhavig rapport beschreven.